Zie het als een marathon
- Blog
- 26/05/2025
Je kent het vast wel, die wijze mensen die jouw zaak, productlancering of salesaanpak goedbedoeld vergelijken met een marathon. “Denk erom, het is geen sprint, maar een marathon. Lange termijn! Houd het grotere doel voor ogen.” Als dat tegen mij gezegd werd dacht ik: “Oh ja, misschien een béétje rustiger doen dan.” Veel meer dan dat kon ik er niet mee. Dit jaar rende ik mijn eerste marathon ooit, en dan ook nog meteen #demooiste in Rotterdam. Inmiddels begrijp ik helemaal wat die raadgevers bedoelen. Rustig doen, ja. Zeker. Maar het is zoveel meer: wat een ervaring!
Ik heb kneiterhard getraind, veel eenzame kilometers gemaakt in de Haagse duinen en verrassend genoeg ook genoten van de rust die dat met zich meebracht. Alles liep op rolletjes, tot mijn voetblessure roet in het eten gooide op 31 december; ik kon letterlijk geen stap meer zetten. Dat schiet niet op als je er zo een 42.195 wilt zetten op 13 april. Er zat niets anders op dan rust houden, advies inwinnen en het plan aanpassen. Immers: Ik hield het grotere doel voor ogen. 2 maanden heb ik nauwelijks gerend, maar was ik volop bezig met het oplossen van de blokkades in mijn rug en bekken, die blijkbaar de voetblessure
veroorzaakten. Yoga was het nieuwe middel!
In maart was het lijf weer enigszins hersteld en kon ik de nodige meters gaan maken. Ik realiseerde me echter wel dat ik het niet alleen zou redden, want toen ik de CPC in Den Haag liep kon je me na 13km opvegen. He-le-maal leeg, wel uitgelopen natuurlijk. Maar de conclusie: ik kan dit niet alleen. Dus, ik sloot me aan bij Haag Atletiek en vroeg trainer Wim, halverwege 70 en topfit, om advies en een strijdplan. Dat gaf hij me.
Op 13 april rende ik de marathon uit met een gemiddelde snelheid van 10,2km/u, waarvan ik het de eerste 33km uitstekend naar mijn zin had. Ik had een plan en voerde het uit. Ik wist wat ik moest doen en was alleen daarmee bezig. Randzaken konden me niet afleiden en ik was ‘on fire’. Die laatste 9km gingen ‘op karakt’, ook zo een term die meer diepgang heeft gekregen sinds afgelopen zondag. Wat was het afzien zeg! Na dat alom gevreesde gedeelte door het Kralingse Bos ging ik pas echt stuk in Crooswijk, waar de geur van gebraden hamburgers en bier je tegemoetkwamen in de dampende, gonzende straten, afgeladen vol met enthousiaste supporters. Langs de Gele Kanarie, op m’n tandvlees over de finish. En daar gaf m’n lijf op. Doel gehaald, uit. Braken. Trillen. Koorts. Maar vooral trots.
Als iemand voortaan zegt: ‘Zie het als een marathon’, bereid ik me met een grote glimlach voor op inzet, voorbereiding, discipline, aanpassingsvermogen, samenwerking, focus, doorzettingsvermogen en wilskracht. En ja, ik zal ook een beetje rustiger beginnen.
